Gisteren ben ik bij kind en gezin geweest. Amai, ik dacht dat die mensen opkwamen voor de rechten van het kind? Awel, ze hebben me serieus pijn gedaan. Ik was eerst en vooral heel erg moe. We hadden een afspraak om 18u30, maar we konden pas om 19u15 bij de verpleegster. Daar viel het nog goed mee. Lekker gebabbeld en getoond wat ik al allemaal kan. Mama en papa zo fier of een gieter natuurlijk.
Maar dan ...
"mochten" we bij de dokter binnen. Mogen, mogen, moeten JA ! Ik ga niet graag bij de dokter want die zijn eerst overdreven vriendelijk en kort daarna jagen ze gigantische naalden in mijn schouders. Schouders ja, in elke schouder een grote spuit. Ik heb eens goed van mij laten horen. Toen ik buitenkwam keken alle mensen een beetje naar mij, maar 't kon mij niet schelen. Ze moeten mij maar zoveel pijn niet doen.
Wacht maar als ik groot en sterk ben, dan gaan ze vroeger moeten opstaan om mij een inspuiting te kunnen geven zulle. Ik weet wel dat het voor mijn eigen goed is, maar kunnen ze dat spul niet in een lekker siroopje gieten of zo ?
En wat denk je dan, ... Ik ben er vanaf voor het komende jaar. Nee hoor, vandaag al terug bij de dokter. Ik begon al te krijsen op voorhand. Ze gaan mij hier geen twee avonden na mekaar liggen hebben, dacht ik.
Gelukkig was dit een lieve dokter die geen inspuitingen geeft, ze wou alleen even aan mijn buik voelen en in mijn keel kijken. 't Zal haar niet meegevallen zijn want ik heb me voor alle zekerheid toch een beetje verzet.